Niegodność dziedziczenia jest instytucją prawa spadkowego pozwalającą na wykluczenie spadkobiercy od dziedziczenia ze względu na jego naganne zachowania wobec spadkodawcy.
Spadkobierca może być uznany przez sąd za niegodnego dziedziczenia, jeżeli:
1) dopuścił się umyślnie ciężkiego przestępstwa przeciwko spadkodawcy
2) podstępem lub groźbą nakłonił spadkodawcę do sporządzenia lub odwołania testamentu albo w taki sam sposób przeszkodził mu w dokonaniu jednej z tych czynności
3) umyślnie ukrył lub zniszczył testament spadkodawcy, podrobił lub przerobił jego testament albo świadomie skorzystał z testamentu przez inną osobę podrobionego lub przerobionego.
Uznania spadkobiercy (czy to testamentowego czy ustawowego) za niegodnego dziedziczenia może żądać każdy, kto ma w tym interes. Z żądaniem uznania spadkobiercy za niegodnego dziedziczenia można wystąpić do sądu w ciągu roku od dnia, dowiedzenia się o przyczynie niegodności, nie później jednak niż przed upływem lat trzech od otwarcia spadku. Uznanie za niegodnego dziedziczenia następuje na podstawie orzeczenia sądu. Spadkobierca nie może być uznany za niegodnego, jeżeli spadkodawca mu przebaczył.
Spadkobierca niegodny zostaje wyłączony od dziedziczenia, tak jakby nie dożył otwarcia spadku. Oznacza to, że w miejsce spadkobiercy niegodnego do spadku wstępują inni spadkobiercy, którym przypada udział spadkowy po spadkobiercy niegodnym (np. przy dziedziczeniu ustawowym dzieci spadkobiercy niegodnego). Spadkobierca uznany za niegodnego dziedziczenia nie ma również prawa do zachowku.
Zamieszczony na niniejszej stronie wpis ma wyłącznie charakter informacyjny i nie stanowi pomocy prawnej w rozumieniu ustawy o radcach prawnych.